157,35 km en 431 hoogtemeters
Lief Dagboek,
We zijn op weg naar huis, zo voelt het een beetje. Het landschap wordt vlakker, we volgen boerenweggetjes tussen akkers door.
Na een kilometer of 40 passeren we West Vleteren, trappistenabdij nummer 4! Natuurlijk stoppen we voor wat foto’s. Op een bord bij de toegangspoort staat dat de abdij niet toegankelijk is voor publiek. Wel is er een deel speciaal ingericht voor kijkers, maar dat is alleen tussen bepaalde tijden te zien, na het maken van een afspraak. Daar wil ik ooit nog wel heen om een biertje te proeven!
Pauzeplek 1 is bij het Tyne Cot Cemetary: een indrukwekkend monument met graven en namen van 3614 soldaten uit het Gemenebest die zijn overleden in de Eerste Wereld Oorlog. Een plek als dit maakt raakt me… Drieduizend zeshonderdenveertien jonge mannen die zijn gekomen uit veilige gebieden, om Europa te helpen in een verschrikkelijke tijd en daarbij hun leven hebben verloren. Hun graven staan in stilte in het zonlicht.
Voordeel van een monument is dat er een toilet is. Voor 50 cent kunnen we via een ingenieuze ijzeren draaiconstructie naar binnen en weer naar buiten. Terwijl ik mijn zaken aan het regelen ben in het toilet hoor ik 1 van mijn fietsmaten hard roepen: “help, ik zit vast in het draaihek!”
In het stadje Roeselare fietsen we langs het Wielrenmuseum “Koers”! We houden een fotoshoot voor het museum en gaan even in de winkel gluren. Te gek om al die leuke souvenirs te zien; hectometerpaaltjes van alle bekende cols in Europa, t-shirts en fietskleding, bekers, boeken, noem maar op. Maar vooral die witte hectometerpaaltjes met rode bovenkant zijn fantastisch!
Pauzeplek 2; de lunch plek is boven op een heuveltje, tussen een boerderij en akkers en naast een molen! Hans bedenkt de mooiste plekken om te herladen!
Eind van de middag gaat het weer regenen en enigszins vochtig komen we aan bij een chique hotel in het stadje Sint Niklaas. Snel de fietsen schoonmaken, zodat ze mogen overnachten in een mooie vergaderzaal in het gebouw.
Nog sneller douchen en in warme kleren naar het restaurant waar we gaan eten. Als we allemaal aan een drankje zitten (Ik neem alvast een Westmalle tripel, waar we morgen naartoe zullen fietsen) neemt Lex het woord. Hij loopt de afgelopen dagen langs; hoe het allemaal begon als een leuk plannetje, hoe Frits 940 kilometer route heeft bedacht, hoe Lex heeft gezocht naar hotels en restaurants, hoe er tussen 11 sporters een groepsgevoel is ontstaan en hoe Hans het gouden randje aan de tocht geeft. We toasten op de mooie rit en dan krijgen we van Lex en Frits een……….hectometer paaltje van de 7 Trappisten Tocht!!!! Als herinnering aan deze geweldige tocht, waar nu nog maar 1 dag van over is. Wat heb ik hard gewerkt voor dit paaltje, deze blijft bij me tot ik sterf!
