152,05 km en 1038 hoogtemeters
Lief Dagboek,
Ik had verwacht dat dag 3 de meest zware zou zijn, maar niets bleek minder waar. Deze ochtend voelde alles verkeerd; billen wilden niet meer belast worden, knie deed pijn bij trappen, buik wilde geen eten meer, vermoeidheid in de benen en heel erg moe.
Bij de minste aanzet op de trappers ging mijn ademhaling al omhoog en voelde ik mij de oma van de groep.
In een rustig tempo fietsen we Maubeuge uit, door het ochtend verkeer. De meeste mensen zijn op weg naar hun werk of brengen kinderen naar school. Strava heb ik deze ochtend uit mezelf WEL aangezet!
Of het allemaal nog niet ellendig genoeg is zit er een kasseien afdaling in de route van vandaag; het stukje oogt wel 10 kilometer. Stuiterend beweeg ik me stapvoets naar beneden, tandenklapperend en biddend dat mijn fiets niet uit elkaar zal vallen. Mijn fietsgenoten staan me geduldig op te wachten en vertellen hoe ze over de kasseien zijn geknald. Ik denk dat ze niet sporen.
Tegen de tijd dat we bij de lunchplek aankomen begin ik mij beter te voelen. De herkenbare VSBbus staat langs een landweggetje tussen graanakkers en Hans heeft de lekkerste broodjes klaargemaakt. En inmiddels weet mijn held ook dat ik van kopjes warme thee houdt en schuift hij er al 1 naar me toe. Genietend van het uitzicht krijg ik er weer zin in!
Kronkelend langs de Frans-Belgische grens toeren we langzaam weer richting het Nederlandse Noorden, wetende dat de Kemmelberg eraan gaat komen… de berg waar ik angst voor heb; 18% klimmen op kasseien…
Als ik dus oog in oog sta met deze “maddafakkah” zet ik mijn brein uit en ga; bam bam bam, de trappers duw ik uit alle macht naar beneden, genoeg snelheid maken om niet om te vallen, ontspanning zoeken tussen het duwen van de trappers in. Het wegdek bestaat uit kinderkopjes, waartussen gleuven zitten waar je fietsband in past. “Niet aan denken, niet aan denken”.
Als het even iets minder steil wordt voel ik opluchting; “dit viel best mee, ik leef nog!“ Totdat ik om de bocht zie dat er opnieuw een steil stuk voor me ligt, minstens zo lang als wat ik al gefietst heb. Grutjes!!!
Achter mij hoor ik mijn maatje Monique die de Kemmelberg aan het vervloeken is vanuit haar tenen!
Uit alle macht ga ik door. Het voelt als squatten merk ik. Squatten, dat kan ik, dat train ik verdorie elke week in de sportschool….”kom op Maggie, squat voor je leven! “
En dan ineens ben ik boven! Euforisch ben ik! “Ha, Kemmelberg, eat my dust!”
Jurgen, die ons halverwege de berg heeft staan filmen is nog even naar beneden gereden om vervolgens als een malle opnieuw tegen die bobbelberg aan te knallen!
Boven op de berg staan we met z’n allen te juichen om onze overwinning!
Uiteindelijk komen we aan bij het hotel in Watou, waar “Helga de Hoteldominatrix” de touwtjes in handen heeft! Als we voldoen aan haar strenge wetten, dan zullen we de nacht overleven, zo ervaar ik dat althans!
Bij het hotel kom ik tot een verschrikkelijke ontdekking; mijn Strava app is halverwege de rit van vandaag gestopt………mijn overwinning op de Kemmelberg is niet geregistreerd, AAAAAHHHHHHH!!!!!!! Ik moet mezelf even herpakken, beseffen dat het leven niet alleen om Strava draait en dan gaat het wel weer.
Gelukkig is er ’s avonds een pracht van een zonsondergang en liggen de bedden heerlijk!