Vanwege het vervallen van de Ronde van Vlaanderen werd nu de Ronde van Lombardije verreden. Vernoemd naar de laatste grote wielerklassieker van het jaar ook wel de koers van de vallende bladeren genoemd en de laatste drie jaar gewonnen door Tadej Pogacar. Die ook dit jaar weer met de eer ging strijken en daardoor als het gaat om het aantal overwinningen op een rij (4) op gelijke hoogte kwam met Fausto Coppi. Hij heeft er nog eentje nodig om ook qua aantal overwinningen (5) op gelijke hoogte te komen. Hij staat nu gelijk met Alfredo Binda die ook vier keer de armen in de lucht mocht steken. Gezien zijn overmacht gaat dat wel lukken.
Zaterdag 12 oktober verzamelden zich 14 WTC-leden op de eerste koude herfstdag van het najaar 2024. Dit noopte de rijders tot het aantrekken van onze fraaie winterkleding, warme sokken en dikke handschoenen. Van de aardige jongens van Craft die een standje hadden ingericht bij Statina kregen we heerlijke Italiaanse koffie met een Franse croissant.
Het prachtige herfstweer en de mooie route over de Utrechtse Heuvelrug maakten veel goed. De goudgeel en roestbruin kleurende bossen blonken in het zachte herfstlicht, als het zonnetje sporadisch door het grijze wolkendek heen brak. De Amerongse Berg fungeerde als Madonna del Ghisallo, maar dan zonder wielerkapel met allerlei parafernalia op de top, en de combinatie Hoogstraat-Ruiterberg moest doorgaan voor de Colma di Sormano. Op de beklimmingen werd de koers vrijgegeven, zodat de klimgeiten zich uit konden leven. Daarna werd er weer gedisciplineerd gereden onder de bezielende leiding van Maarten als wegkapitein. Op de slotklim over het kanaal (San Fermo della Battaglia) plaatste Monique nog een splijtende demarrage. Ze kon ternauwernood worden teruggehaald.
Ondanks wat schakel- en luchtproblemen bij Gabor waren we keurig op tijd bij Den Tollensteghe. Hier schalden de Italiaanse hits al door de kroeg en konden we de ‘echte’ Ronde van Lombardije op het grote scherm volgen. Toen Pogacar, nadat de sterke kopgroep met grote namen was teruggehaald, op ruim dertig kilometer van de streep op de flanken van de Colma di Sormano demarreerde, wisten we dat de koers was gelopen. Dat andere ‘wonderkind’ Remco Evenepoel kwam huilend over de streep en werd op drie minuten gereden. Een aantal wachtte de finish niet eens meer af. Na het nuttigen van enkele Italiaanse biertjes hebben we genoten van heerlijke Italiaanse pasta. Aan het eind van de middag vertrok een ieder met een tevreden gevoel weer naar huis.
We kijken terug op een geslaagde WTC activiteit en danken ieder voor zijn/haar deelname.
Gabor & Maarten