Op een herfstige dag in november met perioden van stralende zonneschijn tussen de felle buien door fietste ik naar café Den Tol. De goudgele bladeren dwarrelden van de bomen. Ik mijmerde over welke vragen Maarten en Gabor dit jaar bedacht zouden hebben. Hoe zouden ze het ons moeilijk gaan maken?
Buiten de kroeg ging het gewone leven door. De rokers op het terras namen luidruchtig de politiek door en gaven elkaar tips voor het verduurzamen van hun huizen. Ik haastte me naar de ingang en stapte naar binnen in de weldadige warmte en gezelligheid die binnen heerste. Achter in de kroeg hezen de vaste stamgasten rustig hun biertjes naar binnen en voorin gonsde het geroezemoes van de verzamelde WTC-eren in afwachting van wat zou komen. Er hing een gezonde spanning in de lucht.
Voor de tweede keer organiseerde de WTC Activiteitencommissie een pub quiz als eindejaar activiteit voor alle leden. Zo’n dertig mensen, een mooie mix van toer- en gezelligheidsrijders, hadden zich aangemeld voor dit festijn, dat welhaast een clubtraditie begint te worden. Het recept was hetzelfde als vorig jaar al stond de quizmaster desk dit jaar elders in het etablissement opgesteld. Verdeeld over zes teams kon weer het hoofd worden gebroken over een set onmogelijke vragen die door onze quizmasters met veel verve werden voorgedragen, af en toe onderbroken door een naar binnen stommelende stamgast in kennelijke staat. Tussendoor werd langdurig de tijd genomen voor het favoriete onderdeel van de presentators: het raden van korte muziekfragmenten. Welke band of artiest hoorden we hier? En met welk nummer? Veel sixties, seventies en eighties, Nederlandstalig maar ook wel wat modern werk.
Naarmate de rondes vorderden, nam het fanatisme van de deelnemers toe. Vooral Maggie, Frans en Ron lieten zich gelden. En ook onze voorzitter deed een duit in het zakje. Of lag dat aan de drie consumptiebonnen die bij aanvang waren uitgereikt door barman Paul en waar allesbehalve gedistilleerd van besteld mocht worden. Er verdwenen heel wat goedgevulde kelken met speciaal bier in de dorstige keelgaten.
Wederom leuk was de ronde over Culemborg, al was de inspiratie dit jaar wat minder en werd het begrip Culemborg wel heel breed opgevat met vragen over de Betuwe en Gelderland. Hele moeilijke vragen werden afgewisseld met gemakkelijke en je moest op je hoede zijn voor de instinkers.
Schokkend wat de ronde duurzaamheid met afschuwelijke feiten zoals de 5,7 miljard ton plastic die de mensheid jaarlijks in de vrije natuur dumpt. Verrassend was dat ondanks alle energiebesparingsmaatregelen het verwarmen van je huis toch nog een grotere ecologische voetafdruk heeft dan een retour Rome met het vliegtuig of een jaar lang vlees eten. In de meeste gevallen was het een pure gok of goed luisteren naar de hints van de ceremoniemeesters. Naarmate het alcoholgehalte toenam, werden die talrijker.
Tussendoor werd een rijk gegarneerd buffet geserveerd door chef Nico. Er was meer eten beloofd maar ook dit jaar moest je erop tijd bij zijn. Gelukkig was er nog een schaal petitfourtjes om de ergste honger te stillen als je achter het net had gevist. Anders kon je nog wat extra bruin fruit nemen dat op grote schalen werd rondgedeeld.
Ik had nog nooit gehoord van de pandapunten die je kon sparen voor seksuele onthouding, een spaarsysteem dat blijkbaar afkomstig is van de bijna uitgestorven beer uit China. Weer wat geleerd. Ach, alles is relatief. Dat bleek maar weer toen vrijwel niemand Mars als onze buurplaneet kon identificeren. Dat is toch echt de vierde steenklomp in ons planetaire stelsel gezien vanaf de zon. Elon Musk heeft nog veel heilzaam zendingswerk te doen voor zijn megalomane plannen. Verder wist helemaal niemand dat het Koninkrijk der Nederlanden pas in 1815 bij de conferentie van Wenen is opgericht. Al zaten enkelen er met 1813 en 1814 dichtbij. Maar de jury was onverbiddelijk.
Het werd een nek-aan-nek race tussen team 6 de Speedy’s en team 1 de Doortrappers waarbij de laatsten met een kleine voorsprong aan het langste eind trokken. Glunderend namen Nel, Wil, Kees, Patrick, Marco, de vet lederen medaille en chocoladeletter als prijs in ontvangst. Maar wat het meest telde natuurlijk, was de eeuwige roem.
Het bleef nog lang onrustig in Den Tol. Ik was weer op de fiets gestapt en begaf me door de koude donkere novemberavond naar huis. We verheugen ons nu al op volgend jaar.