Op 3 juni is de jaarlijkse WTC Eifeltocht weer verreden. Een mooie traditie die door Ronald Roelofs wordt georganiseerd. Dit jaar deed er een relatief kleine groep mee maar dat maakte de gezelligheid er niet minder om. Rob Boersbroek, Jos van Zutphen, Emiel Balk, Patrick van der Bleek en Joris de Hoog vergezelden Ronald. Voor Ronald was het een wonder dat hij mee kon want hij was de week ervoor flink ziek geweest. Gelukkig was hij erbij.
Uitzicht over de Eifel vanaf de top van een van de vele beklimmingen
Met zijn zessen vertrokken we vanuit onze vaste stek, hotel Rosenflora in Berg bij Nideggen, voor een korte verkenningsrit op vrijdagmiddag. Op de hellingen konden de benen getest worden voor het echte werk de volgende dag. Na de tocht natuurlijk de gebruikelijke Weizen op het terras bij het hotel.
De benen worden getest op een van de beklimmingen vrijdagmiddag
Bij het rijkelijk met Weizen en Rotwein overgoten diner, een stevige pastamaaltijd op speciaal verzoek van Ronald, kwamen de sterke verhalen uit eerdere edities weer boven tafel. Er werden wat technische problemen met iPhones en Garmins opgelost. Iedereen was voorzien van de juiste routes en klaar voor de grote tocht.
Onder een stralende zon maar met een frisse noordoostenwind vertrokken we om negen uur ’s ochtends voor wat een geweldig mooie tocht zou worden. Voor Rob was het nog de vraag of hij de lange of korte versie ging doen. Het zou afhangen van hoe de benen aanvoelden. Nadat we tachtig kilometer en vijf hellingen hadden beklommen, kwamen we aan bij de eerste stop voor met koffie en gebak.
Uitrusten en wachten bovenop de top van weer een helling
Na de lange afdaling naar Hellenthal begon het echte werk: de deels onverharde en zeer onregelmatige klim vanaf het stuwmeer over slecht wegdek en daarna de beruchte Grünentalstrasse, het hoogtepunt van de route. Met dat vooruitzicht koos Rob voor de korte variant van de Eifeltocht vergezeld door Emiel die last had gekregen van kramp.
Met zijn vieren gingen we door. De afdaling in de aanloop naar de Grünentalstrasse werd met de nodige voorzichtigheid genomen. Ronald was daar in een verraderlijke bocht vorig jaar lelijk ten val gekomen. Dit jaar liep het gelukkig allemaal goed af. Op de Grünentalstrasse, een helling van gemiddeld tien procent over twee kilometer, was het voor de meesten overleven maar iedereen kwam fietsend boven.
Op weg naar de tweede stop, in het lieflijke en weelderige groene dal bij Hammer, bleek de weg afgezet door de nooddiensten. Verderop was een ernstig ongeluk gebeurd met een bus. We mochten er niet door er moesten terug of er omheen over een smal, glad en steil pad langs een beek met de fiets in hand. We kozen resoluut voor het laatste want we wilden door. Wat werd aangekondigd als 200 meter werd een boswandeling van ruim een kilometer, glibberend en glijdend op de harde carbonzolen van onze fietsschoenen. Jos viel nog liever zelf in de beek dan zijn spiksplinter nieuwe fiets. De welig tierende brandnetels langs het smalle pad teisterden onze onbedekte onderbenen.
Speurwerk achteraf van Patrick leerde dat het om een grote oefening ging en dat er gelukkig niemand onder de bus lag. Het was maar een plas nepbloed die dat we op het houten bruggetje zagen liggen. We voegen weer een memorabele herinnering toe aan de lange lijst van Eifeltochten.
Boswandeling glibberend met harde carbonzolen over een smal bospad
Weer op de fiets konden we snel onze weg vervolgen naar onze tweede stop op het terras aan de Rursee voor de vaste colastop. Daarna de finale: ruim veertig kilometer voor de boeg met nog vier hellingen waaronder als voorlaatste de door sommigen vervloekte klim naar Schmidt.
Op het zonnige terrasje aan de Rursee voor de traditionele colastop, genietend van het uitzicht over hel blinkende meer
De benen voelden leeg en we zaten tegen de hongerklop aan. Het werd een beproeving die op een paar gelletjes, karakter en het tandvlees werd volbracht. Moe maar voldaan waren we toen we aan het einde van de slotklim op de rotonde bij het benzinestation van Nideggen stonden en elkaar een boks konden geven. We hadden het weer volbracht. Alles was goed gegaan. Geen pech of valpartijen.
Op het terras na de tocht komen de sterke verhalen bij een herstelWeizen
Rob en Emiel ontvingen ons al fris gedoucht. Ondanks de kramp had Emiel de tocht uit kunnen rijden. Af en toe waren ze gestopt om te genieten van het uitzicht en de krampaanvallen weg te laten trekken. Op het terras van hotel stond de Weizen weer klaar. Na zo’n beproeving smaakte de ‘hersteldrank’ heerlijk. Toen iedereen weer een beetje bij zijn positieven was, kwamen de sterke verhalen snel. Al met al een bijzonder geslaagde editie. Ronald bedankt voor de organisatie. Op naar de Eifeltocht 2024. Hopelijk volgend jaar met een iets groter deelnemersveld. Want dat verdient deze schitterende tocht.