Terwijl ik ergens op een donkere ochtend in januari rond een uur of 7 op de Lekdijk de weg naar mijn werk aan het bevechten was met windkracht 3 tegen, gevoelstemperatuur -6, gekleed in 6 lagen kleding (waardoor ik ruim 20 minuten bezig was met omkleden) liet ik wat gedachten toe ter afleiding van mijn lijden!
Mijn benen worstelden tegen de wind (ben nu eenmaal geen ochtendmens) en na een kilometer of 6 werden mijn handen langzaam wat warmer.
De woorden “Sweet spot” resoneerden in mijn hoofd. Ik las ze vaak op Strava de laatste tijd; medefietsers die een tocht hadden gemaakt in hun “Sweet spot”, meestal trainend op een Tacx of iets dergelijks.
“Sweet spot”……Wat zou het betekenen?
Zou het iets fysiologisch zijn? Sweet; als in “makkelijk”, “lekker”? Dat je heerlijk zit te fietsen, zonder enige inspanning, cruisend over vers asfalt met windkracht 5 in de rug. Elke trap is raak en brengt je meters verder, terwijl je nog zachtjes een liedje kan zingen als je dat zou willen.
Of is je “Sweet spot” een emotionele toestand? Zoiets als extreem genieten van je rit? Zoals je doet op een warme zomerochtend, gekleed in korte mouwen en korte pijpen, met het idee dat de hele dag nog voor je ligt en je de zon zachtjes op je huid schijnt en er nog een zacht, koel briesje merkbaar is. Dat de uiterwaarden goud oplichten en de ochtend mist wegtrekt.
Een paar weken later was er de Erwtensoep tocht van de WTC! Ik had er zin in ondanks het frisse weer, waardoor ik wederom gekleed was in 6-7 lagen kleding. Een groepje hardcore WTCers had zich op die zondagochtend verzameld bij het hek van Statina.
Er zou een tocht gefietst gaan worden van 50 km, waarvan de eerste helft zo goed als tegen de wind in……een straffe Oostenwind. Dankzij stevig kopwerk van Joris, Maarten en Jeroen lukte het om mee te komen door het nog winterachtige Gelderse landschap.
Ook tijdens deze Erwtensoep-tocht namen mijn gedachten het af en toe over en drongen de woorden “Sweet spot” zich weer op in mijn brein, terwijl mijn spieren pruttelden, mijn ademhaling flink versnelde als het peloton een beetje uit elkaar viel, vechtend voor iedere meter.
Ik begon me af te vragen of het tegenovergestelde van de “Sweet spot” ook bestaat en of ik daar nu in zat; een “Snert-spot”! Dat zou mooi passen bij deze “Snert-rit”!
“Snert-spot”: een zowel fysiek als emotionele toestand. Dat je benen bij iedere omwenteling verzuren, je hartslag in het rood gaat, je ademhaling het allemaal niet meer kan bijhouden, dat je billen gevoelloos zijn, je voeten koud en je eigenlijk gewoon naar huis wilt.
Juist toen ik helemaal verzonken was in mijn gedachten, draaiden we na 25 km in Lienden de dijk op, terug naar het Westen, wind in de rug……Welkom Sweetspot!!!
In het clubhuis werden we warm ontvangen door alle andere WTC fietsers, de G-rijders, de koffie (en thee) zetters en andere sporters die op dat moment ook gebruik maakten van het Statina gebouw. Een kom heerlijk, warme snert in mijn handen en verhalen van medefietsers.
Daar leerde ik eindelijk wat je “Sweet spot “echt is, hier komt het;
De Sweet Spot is een specifieke trainingszone waarbij je op een intensiteit fietst die net onder je lactaatdrempel (threshold) ligt. Het bevindt zich tussen het tempo waarbij je merkt dat je hartslag en ademhaling toenemen, maar nog niet op het punt waarop vermoeidheid snel toeslaat.
Maggie