Henk Lubberding is een bijzonder mens. Als zelfverklaarde ADHD’er houdt hij niet op met praten over zijn passie voor fietsen. Urenlang onderricht hij ons over de beginselen van de methode Henk Lubberding met remmen en trappen als uitgangspunt. Als je tegelijkertijd remt (met je achterrem) en trapt, heb je volledige controle over je fiets en kan je de kleinst mogelijke bochtjes draaien. En het werkt! Tussen al dat praten door blijft er gelukkig genoeg tijd over om eindeloos te oefenen met bochtjes draaien, slalommen, remmen en doorrijden, veilig op en afstappen.
Na afloop waren de deelnemers het erover eens: een geweldige clinic waar echt wat te leren viel. Al had Henk er zelf een hard hoofd in dat hij ons onze gewoontes af zou kunnen leren. We hebben van nature continu de neiging om de benen stil te houden als we in een groep rijden en dat is wat je nou net niet moet doen.
Bij aanvang van de clinic op Henks landelijk gelegen hoeve, zijn geboortehuis, die stamt uit de zestiende eeuw, geeft Henk ons eerst een college over het schilderen van zijn groene deuren. Die staan er inderdaad snaarstrak bij. Dat doet Henk allemaal zelf. De rest ziet er trouwens ook picobello uit. Op het aangeveegde erf is geen zandkorreltje te zien en er steekt geen grassprietje boven het glad gemaaide gazon uit. Henk is een perfectionist. Dat zie je ook als hij later zijn fiets tevoorschijn haalt. Glimmend gepoetst. Ik heb nog nooit een derailleur zo zien blinken.
Na nog wat last minute afzeggingen en aanmeldingen zijn we op zondag 22 september met zijn dertienen afgereisd naar Voorst. We laten de wekelijkse clubrit schieten voor de WTC Culemborg fietsclinic met Henk Lubberding. Acht heren en vijf dames uit verschillende snelheidsgroepen, een mooie afspiegeling van ons ledenbestand, die gaan werken aan hun rij- en stuurtechniek, vaardigheid, klimvermogen en de positie op de fiets. Henk ziet alles. Voor iedereen heeft hij een persoonlijk advies. Her en der worden aanbevelingen uitgedeeld en zadelhoogtes bijgesteld.
In de zinderende hitte van deze prachtige nazomerdag vertelt Henk ons over trainingsleer. Dat je je hartslagmeter niet in de hoek moet gooien maar dat het een nuttig instrument is dat je helpt beter te worden. Hij ziet ze langs jakkeren: de groepjes waar ze elkaar eraf proberen te rijden, waar ze opgevouwen tussen hun kader amechtig aanklampen, want ze zullen niet afgeven. Door het gestreste leven van de moderne mens met veel te veel koffie is je rikketik op je zestigste versleten als je zo blijft doorgaan. Zijn devies: train rustig in de D1-zone met hartslag 120 en rijd niet continu rond je omslagpunt. In het begin rijd je achttien kilometer per uur maar je bouwt een basis op, zodat je uiteindelijk ook op die steile klim lang meekunt. Dat gaan we vandaag oefenen. Maar er is meer…
Na een masterclass beheersing van de fiets, waarbij Henk zijn totale controle aan ons demonstreert op de fiets van Maarten nota bene, begint het eindeloze oefenen. Remmen en trappen, zo dicht mogelijk langs de pionnen rijden, terwijl Henk je loopt te porren om je uit je evenwicht te brengen. Iedereen krijgt zijn eigen stukje van het erf toebedeeld en moet al remmend bochtjes draaien, linksom en rechtsom. Daarna zo recht mogelijk slalommen en accelereren in de bocht. En niet naar beneden kijken maar net als Mathieu van der Poel scan om je heen, kijk waar je heengaat. In dit geval richting de glanzend groene garagedeur. Er zijn trouwens niet veel profs die de methode Henk overnemen. Alleen Jos van Emden. De rest kan er niks van. Vandaar ook al die valpartijen in het hedendaagse peloton. Die jongens zijn alleen maar met zichzelf bezig.
We draaien helemaal dol van de bochtjes. Mijn Garmin registreert 11 kilometer die ik over het terrein van Henk heb afgelegd. Ook het materiaal lijdt eronder. Remmen blijken niet goed afgesteld of helemaal niet te werken. Er breekt een ketting. Na al dat remmen is mijn buitenband achter helemaal weg tot op de naad. De zachte binnenkant komt erdoorheen. Daar kan ik niet op verder. Gelukkig heeft Henk een oude reserveband voor me, zodat ik door kan rijden.
Zelfs de basis als op- en afstappen moeten we opnieuw leren. Hilariteit alom als Rob voordoet hoe hij opstapt en zijn been over de bovenbuis heentilt. Zo moet het dus niet. Dan krijg je krassen op je fiets als je met je schoenplaatje over je bovenbuis heen schuurt. Krassen zul je op het frame van Henk niet aantreffen.
Henk neemt de tijd tussen de oefeningen door met ellenlange referaten over zijn methode maar ook met allerlei observaties over de hedendaagse mens en zijn eigenaardigheden. Niemand kan tegenwoordig autorijden bijvoorbeeld. Henks methode stamt uit de tijd toen hij ging motorrijden. Door achter echte coureurs aan te rijden en te kijken hoe zij dat doen, heeft hij de achterrem en wat je daar allemaal mee kan doen, ontdekt. Je voorrem zit eigenlijk alleen op je fiets als je lange stukken rechtuit gaat. Voor de rest moet je er vanaf blijven. Goed gebruik van de achterrem in combinatie met continu blijven trappen is de sleutel tot totale beheersing van de fiets. Heel simpel eigenlijk. Maar ook heel tegennatuurlijk. Je zal dus oude gewoonten af moeten leren. En dat valt niet mee op onze leeftijd.
Dan gaan we met de groep een stuk fietsen. Henk neemt ons mee in de richting van de Posbank. Als een bezige bij zoemt hij rond de groep. Hij komt een voor een naast ons rijden en benoemt dingen die we beter kunnen doen. Goede en nuttige tips waar je zeker wat mee kan.
Tijdens de klim van de Posbank moet de hartslag rond de 120 blijven dus snel gaat het niet. Door ettelijke onderbrekingen voor uitleg of het bijstellen van zadels halen we de top niet. Gelukkig is er nog wel tijd voor een groepsfoto. Het begint al te schemeren als we de terugweg naar de boerderij van Henk aanvaarden. Een keer gaat het bijna mis als Henk voor een blinde bocht waar ineens een auto uit opduikt langs het peloton stuift . Met zijn fabelachtige stuurkunst en fietsbeheersing weet hij die te ontwijken. Henk had ons al eerder getest door voor een aanstormende auto een drukke weg over te steken. Hij wilde even kijken wat de groep deed. Gelukkig zijn wij gewend aan het rijden in groepen en de tekens en signalen. Henk moet ons herhaaldelijk nog wel herinneren aan het blijven doortrappen.
Een uur later dan gepland keren we terug bij de hoeve van Henk. We hebben echt waar gekregen voor ons geld. Het was een lange dag. Intensief, maar heel erg leerzaam om aan den lijve te ondervinden hoe je meer controle over je fiets kan krijgen en ook te voelen dat het echt werkt. Alle deelnemers zijn enthousiast en er klinkt luid applaus voor Henk en de wijze waarop hij ons wat heeft proberen bij te brengen op deze prachtige dag. Eigenlijk zou iedereen van de club deze clinic moeten doen om het zelf te ervaren.
Daarna maken we de Henk Lubberding experience compleet door ons ouderwets op te frissen met een washandje en waslotion in de kleedkamer met allerlei parafernalia uit Henks gloriedagen aan de muur. Moe en voldaan vertrekken we naar huis. Het is een schitterende avond. De mist hangt in flarden boven de velden. Als we wegrijden staat Henk nog na te praten met een paar deelnemers. Er worden nog steeds fietsen bijgesteld. Hij weet niet van ophouden, die man. Wat een geweldenaar.
En nu maar blijven oefenen om het vast te houden.
