Door huis columniste Maggie:
Okee, dus op mijn werk is het mogelijk om mee te doen met een sponsorrit om geld in te zamelen voor de stichting “Bike4Brains”*. Het “enige” wat je hoeft te doen is de Stelvio opfietsen!
Voorgaande jaren werd deze toch ook al georganiseerd, maar ik had altijd een excuus om niet mee te hoeven doen. Dit jaar waren mijn excuses op en had ik soort van beloofd “nee, maar in 2025 doe ik echt mee”. Dus nu is er no way back!
Af en toe heb ik het er met medefietsers over, om eens te peilen hoe zij reageren en daaruit te kunnen aanvoelen of dit doel überhaupt haalbaar is voor mij. Dan zeg ik: ”ja….ik ga eind augustus de Stelvio opfietsen”. En dan kijk ik naar hun gezichtsuitdrukking en luister ik hoelang het duurt voor er wordt gereageerd. Reacties zijn wisselend kan ik je vertellen, maar meestal positief!
Inmiddels heb ik geleerd dat je daarbij moet zeggen vanuit welke plek je begint, want de Stelvio schijnt meerdere wegen te hebben die naar de top leiden. Ervaren Stelvio rijders vragen direct: vanuit welke kant vertrek je?
Deze rit vertrekt vanuit Bormio. Ik weet dat de klim 21 km is met een gemiddeld stijgingspercentage van 7,1%. Maar dat is nog niet het ergste…. Laatst zei iemand heel nonchalant: ”oh ja en de laatste kilometers is de lucht natuurlijk ijler, waardoor je minder zuurstof krijgt”!!!
Om deze klus grondig en goed voorbereid aan te pakken, want ik zie er eerlijk gezegd wel een beetje tegenop, had ik bedacht om een inspanningstest te laten doen, zodat ik een beeld heb van mijn huidige fitheid en dat ik goede waarden heb om mee te gaan trainen.
Een beetje spannend is zo’n test wel; dat je weet dat je gaat fietsen tot je erbij neervalt en dan hopen dat de uitslag niet tegenvalt. “Wat als ik het niet volhou?” “Wat als mijn conditie echt slecht is?” “Wat als de hele wereld een betere conditie heeft dan ik?!”
Begin april was het zover en kon ik bij een collega de inspanningstest laten afnemen. Eerder op de dag werd een bloeddrukmeting en een hartfilmpje in rust afgenomen.
“Oei, je bloeddruk is wat aan de hoge kant”. “Mmm….is dat een probleem?” dacht ik.
‘s Middags klaarmaken voor de test: overal op mijn lijf werden zuignappen bevestigd, ik kreeg een masker op mijn gezicht en er werd een bloeddrukmeter om mijn arm geschoven.
Start van de test; rustig intrappen met een lage weerstand en een bepaalde trapsnelheid vinden die lekker aanvoelt. Even wennen aan het ademen door een masker en aan de bloeddrukmeting die om de paar minuten plaatsvindt. Op het schermpje voor me zie ik heel rustig aan de wattages oplopen en ik voel me lekker.
Inspanningsfysioloog Linda komt af en toe voorbij met een kaart, waarop ik moet aangeven hoe ik me voel. Beginnend bij “makkelijk en eindigend bij heel erg zwaar/ uitgeput”.
Die eerste paar minuten zijn heel prettig, ik kan lekker doortrappen, goed ademen en alles is onder controle.
Daarna voel ik de wattages toenemen, moet ik me meer gaan inspannen en wat meer letten op mijn ademhaling. “Diep uitademen” zeg ik tegen mezelf, “het inademen gaat toch wel vanzelf”.
Na weer een bloeddrukmeting en aanwijzen op de kaart hoe ik me voel moet ik echt aan het werk; ik moet de trappers bewust naar beneden duwen en het kost meer moeite om het tempo vast te houden. Ik zie de wattages verder oplopen en krijg het zwaar. Mijn ademhaling gaat intussen gepaard met gesteun, gehijg en gegrom. Mijn lijf vindt dit niet meer zo fijn, maar ik wil nog niet opgeven. “Kom op Maggie” denk ik. En dan dat verleidelijke stemmetje in mijn hoofd: ”je kunt gewoon stoppen he?!”.
“Nee, ik wil meer wattages!” Ik strijd door, totdat ik voel dat mijn tempo afneemt en dat ik niet goed meer weet waar ik kracht en lucht vandaan moet halen. Om te stoppen is zo heerlijk! Maar ook heel dubbel, want direct nadat ik gestopt ben denk ik “Shit…ik had echt nog wel even door gekund”. Waarschijnlijk denkt iedereen dat als ie stopt!
De uitslag is goed! In vergelijking met leeftijdgenoten ben ik superfit.
Maar die bloeddruk….
Tijdens de inspanningstest wordt een kleine afwijking gezien in het hartfilmpje. Het advies is om piekbelasting voorlopig even te vermijden, totdat ik bij de huisarts ben geweest.
“Dit is gek “denk ik…”ik ben superfit, maar toch ook niet”. Ondanks dat ik redelijk veel sport is er misschien iets met mijn lijf. Gek…gezondheid is blijkbaar niet zo maakbaar als ik steeds dacht, als ik hoop.
Ik maak direct een afspraak bij de huisarts.
De huisarts merkt dat ik me zorgen maak en stuurt me door naar een cardioloog, waar ik goed word bekeken. Ik krijg pillen die de hoge bloeddruk moet helpen verlagen, het advies om bij het sporten uitgebreid de tijd te nemen om op te warmen (zodat het lichaam de bloeddruk kan laten dalen), ik moet minder zout gaan eten en ik krijg het advies om nog steeds even te wachten met piekbelasting.
Ik weet nu dat ik die Stelvio op zal gaan (vanuit Bormio!), maar nog niet hoe ik het trainen zal gaan aanpakken. Het vertrouwen in mijn lijf begint weer te groeien.
Fase I, de voorbereiding, is bijna klaar. Daarna ga ik me serieus storten op fase 2: het Trainen.
Er is nog een lange weg te gaan!
- Stichting Bike4Brains zet zich in voor revalidanten die getroffen zijn door Niet-Aangeboren-Hersenletsel (NAH). De stichting is opgezet vanuit een passie voor (wieler)sport en het gevoel dat er tijdens en na het revalidatieproces nog veel ruimte verbetering is.
Het is onze missie om NAH-getroffenen te steunen in hun strijd om te leren leven met hersenletsel en waar mogelijk te voorkomen. Om bij te dragen zo goed als mogelijk te herstellen van een NAH en het maximale uit hun leven en carrière te halen.
Zie www.bike4brains.nl, De Esperienza Stelvio 2025
En mocht je me willen steunen dan kun je me vinden op: