Wat ik de afgelopen weken vooral heb gemerkt is dat fietsers echt hele leuke mensen zijn!
Iedereen wéét hoeveel energie het kost om vooruit te komen op een fiets, of dat nou op de Beusichemse dijk is met wind in de rug of over de brug bij Vianen met wind tegen. Allemaal weten we dat je niet vanzelf naar voren gaat en dat maakt dat we respect hebben voor de andere fietser.
Dus toen ik na mijn eerste blog over mijn Stelvio-sponsortocht zoveel gulle donaties en aanmoedigingen kreeg van WTC-clubleden raakte ik daar best ontroerd van; iedereen ontzettend veel dank!
Ook heb ik gemerkt hoeveel klimverhalen iedereen heeft en daar kan ik veel van leren.
Bijvoorbeeld: ik hoor van veel mederacers dat de Stelvio een ontzettend mooie klim is. Veertig haarspeldbochten lang omhoog klimmen en dan onder je al die bochten kunnen zien en het dal steeds kleiner zien worden. Ik ben benieuwd of ik tijdens het trappen wel durf om te kijken!
Het eerste stuk schijnt nog bosachtig te zijn, met redelijk wat tunnels waar je doorheen moet. Dus note to self: verlichting meenemen, zodat ik goed zichtbaar ben voor het verkeer dat daar ook gewoon door die tunnels rijdt.
En dan natuurlijk het juiste verzet: ik heb geleerd dat het beter is om snelle, lichte omwentelingen te maken dan zware, langzame. Dus er zal een andere cassette achter op de as moeten. Daarvoor heb ik een date met Joop geregeld!
Wat mij veel moed geeft is dat ik straks “slechts” 1x omhoog hoef, daar waar een flink aantal van de WTCers de Stelvio als onderdeel van een veel langere route heeft gefietst. Ik zie op Strava fietsers die in die regio ruim 100 kilometer fietsten met onnoemelijk veel hoogtemeters en dan denk ik dat ik er mooi vanaf kom met die 21en een halve kilometer van mij!
En tenslotte; het weer! Ik hoor verhalen van zinderende hitte, waarin je je hoofd goed moet bedekken om geen gekookte hersens te krijgen en waar je het smeltende asfalt kunt ruiken terwijl het een extra sauna effect geeft. En in diezelfde week kan het gaan sneeuwen, zodat je met moeite nog bij de top kunt komen tussen witte wallen van sneeuw.
En áls het dan toch enigszins normaal weer is eind augustus, dan moet ik ervoor zorgen dat ik warm ga blijven tijdens de afdaling. Bij andere fietsers die recent de Stelvio omhoog zijn gegaan zie ik in het hartslaggrafiekje van Strava dat ze tijdens het klimmen een vrij constante, verhoogde en hartslag hadden. Daarna, tijdens de afdaling zie ik de hartslag kilometers lang haast in een rusttoestand verkeren, waaruit ik kan opmaken dat je daar echt niet meer hoeft te trappen en dus ontzettend kunt afkoelen!
Allemaal stof tot nadenken de komende weken.
Inmiddels ben ik al wat weken verder sinds mijn eerste blog over het project “beklim de Stelvio (vanaf Bormio!)”.
Nadat de cardioloog me op “het hart heeft gedrukt “(!) dat alles in orde is en de pillen hun werk doen en mijn bloeddruk lekker laag houden heb ik het trainen weer opgepakt.
Eén van mijn trainingen van onlangs was de “Vael Ouwe“, wat een verbastering is van “Veluwe” las ik op internet.
“Ja leuk” riep ik toen er werd gevraagd wie er mee wilden fietsen. “Doe maar de 160 kilometer”. Zo geschiedde.
Om half 5 gaat de wekker en om iets voor half 6 staat Rob voor de deur om mij en mijn fiets mee te nemen. De hele buurt ligt deze zaterdagochtend nog op 1 oor, het is stil in de straat en het zonnetje schijnt nog wat voorzichtig door een grijs gelig wolkendek.
Een uurtje later rijden we de parkeerplaats op van de Gazelle fabriek in Dieren. Wat een indrukwekkend gebouw, ik ben spontaan fan van deze in Nederland gemaakte fietsen fabrikant!
Om 7 uur staan we met z’n zessen op de startstreep van de Vael Ouwe; Rob, Jos, Patrick vd Bleek en Patrick Hendriks, Wilco en ik. En nog een paar minuten later rijden we al in het buitengebied, over goeie fietspaden, langs glooiende velden in een steeds warmer wordend zonlicht. Lekker cadans, mooi tempo, een heerlijke manier van vooruitgaan.
Al snel komen de bekende klimmetjes rondom Rheden: de Krentebollenberg (coole naam), Zijperberg, de Rozenbos-Holleweg (een prachtig paadje omhoog wat in het bos ligt ingebed tussen hoge aarden wallen aan weerszijden en waar ergens heel lieflijk een wandelbruggetje overheen gaat. Echt prachtig…maar wel VIES steil!), de Italiaanse weg natuurlijk (een klinkerpad dat door het bos omhoog kronkelt) en de Posbank; altijd mooi en met prettig uitzicht als je boven aankomt.
Twee zaken vallen me na de eerste 20 kilometer op:
1: ik ben erg blij met het navigatie dingetje wat ik voor mijn verjaardag kreeg van mijn man! Hij was mijn geklooi en gestuntel zat, elke keer als ik een route op mijn oude device probeerde te zetten, en gaf me daarom dit rete-dure dingetje. Deze geeft steeds aan dat er een klim aankomt en de kleur van de beklimming is een aanwijzing over de steilheid, waardoor ik op tijd kan terugschakelen als ik de bocht om ga en ineens geconfronteerd word met een muur!
2: de mannen gaan toch makkelijker een klim op dan ik! Dat weet ik ook wel, mannen hebben tenslotte gratis 10% meer spiermassa dan vrouwen ten gevolge van testosteron. Desondanks moet ik mezelf altijd even toespreken: het is okee Maggie, eigen tempo, dan kom je ook boven, ze wachten wel!
We fietsen in een lekker tempo dankzij Patrick vd B, die het meeste kopwerk doet. Ik weet niet hoe, maar zijn benen blijven in een heel constant tempo ronddraaien, tegenwind of niet, vlak terrein of beklimming, als een metronoom gaat het maar door.
We passeren een aantal stempelplekken en pauzeplaatsen waar we water kunnen bijvullen, bananen achterover slaan en koeken in onze handen krijgen gedrukt. Water is nodig nu de zon steeds harder begint te schijnen.
Het Posbank gebied laten we achter ons en we begeven ons nu richting de Veluwe, waar het terrein vlakker is. Het aantal fietsers neemt af, de meesten kozen voor de kortere route. We meanderen door heide vlaktes, grasland en bossen.
Bij de 1 na laatste pauzestop zie ik een sportieve jongeman in een strak wit pak met regenboogstrepen. Ik roep impulsief: “hee van der Poel, jij hier?!” en krijg een blik van afkeuring als reactie. “Flap ook niet direct alles eruit Maggie” denk ik…
Bij deze pauzeplek merk ik dat ik het erg warm heb, de temperatuur is opgelopen tot ergens achterin de 20, zo niet 30 graden. De zoete sportdrank is intussen echt niet meer lekker, als ik boer komt er een walm suikerlucht naar boven.
“Kom op, het laatste stuk” roepen mijn fietsmaten en daar gaan we weer.
Het wordt nu lastiger voor me om het tempo vast te houden, elk hoogteverschilletje maakt dat ik een gat heb met mijn voorganger en die krijg ik maar met moeite dicht gereden. Elke keer als dat gebeurt komt Patrick H even voor me rijden tot ik weer bij de groep ben en dan gaat hij weer achter me zitten, als een hele betrouwbare bezemwagen!
Het laatste stuk, 20 kilometer voor de finish, ik voel kramp in mijn bovenbenen ontstaan. “Oh nee, dat moet ik niet hebben” denk ik, “dan kan ik niks meer”. We rijden op een smal dijkje, onder de fikkende zon, langs de IJssel die traag stroomt, zich van geen kwaad bewust. Een beetje zelfmedelijden heb ik wel en ik zeg “jongens ga maar vast, ik heb de route (immers, ik heb een spiffy navigatie dingetje!), ik kom er wel”. Niks ervan, ze willen het niet horen. “Samen uit samen thuis” krijg ik als antwoord.
Dus zo gebeurt het: 20 kilometer later staan we weer op het terrein van de Gazelle fabriek, waar muziek klinkt, er drinken en eten is, en waar iedereen een mooie houten medaille krijgt omgehangen als bewijs van zijn of haar prestatie. (Ook als je die medaille eigenlijk helemaal niet wil en dus ook onderweg expres je stempels niet hebt laten zetten, hè Rob!)
Op de terugreis zit ik heel content in de auto, kapot moe, maar vol met mooie plaatjes op mijn netvlies. En in een wereld waarin rare dingen gebeuren was dit een hele toffe dag, waarin we samen uit en samen thuiskwamen!
Maggie